Ο Πατέρας που Μετακινεί Βουνά». Μην σας ξεγελάει ο τίτλος της ταινίας ή η προέλευσή της. Δείτε την στην πλατφόρμα του Netflix και θαυμάστε τη δομή, το σενάριο, τις ερμηνείες της.

Είναι κάποια στερεότυπα που κατατρύχουν πολλούς κάποιες φορές με αποτέλεσμα να χάνουν την ουσία της ζωής. Είναι οι γενικεύσεις που οδηγούν κάποιους σε λάθος δρόμους στις στοές της τέχνης και αναπόδραστα πολλά «διαμάντια» μένουν άνθρακες τρυπωμένα στο σκοτάδι λανθασμένων πεποιθήσεων. Προς τι ο ενδοσκοπικός πρόλογος;

Πολλές φορές, στην αναζήτηση κάποιας ταινίας, για σπρώξεις το χρόνο, να φύγει πιο γρήγορα, διαβάζεις την ταυτότητά της και σκέπτεσαι: «Ρουμανική είναι; Άσε τη καλύτερα!». Και πας σε πιο «ασφαλείς επιλογές». Στην εξής μία: Χόλιγουντ. Όπου οι άνθρακες πια είναι περισσότεροι από τα διαμάντια.

Ο τίτλος της ταινίας, που προσπερνούσαμε επί νύχτες: «Ο Πατέρας που Μετακινεί Βουνά» (Tata muta muntii στα ρουμανικά). Κάτι το φορτωμένο επιμορφωτικό πρόγραμμα της τηλεόρασης με θλιβερά ριάλιτι, κάτι η Κυριακή που σε καταθλίβει πάντα, πατήσαμε το «play». Έχουμε δει τόσες και τόσες ανοησίες, ας προσπαθήσουμε να δούμε και μια ακόμα, ακούγοντας και ρουμανικά.

Ένα αναπάντεχο αριστούργημα

Και έπειτα από μία ώρα και 48 λεπτά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε ανταλλάξει κουβέντα με τον άνθρωπο που καθόταν πλάι μας, πως έχει σφίξει το στομάχι και των δυο μας, πως έχουμε βάλει τη χούφτα στο στόμα, όπως όταν η απόγνωση σε κάνει να φωνάξεις και πως (και) οι Ρουμάνοι φτιάχνουν ταινίες – αριστουργήματα. Γιατί ναι, η ταινία «Ο Πατέρας που Μετακινεί Βουνά» είναι – συγκριτικά με την κινηματογραφική παιδεία και το παρελθόν των συμπατριωτών του Κόμη Δράκουλα – αριστούργημα!

Ο σκηνοθέτης Ντάνιελ Σάντου παραδίδει μαθήματα με τη ματιά του στο (απλό φαινομενικά) σενάριο και τα πλάνα του από τα χιονισμένα βουνά της Ρουμανίας.

Το ταλέντο του σκηνοθέτη είχε φανεί από το πολυβραβευμένο ντεμπούτο του το 2017 με την ταινία «One Step Behind the Seraphim», όπου καταπιανόταν με τις τρομακτικές εμπειρίες ενός νεαρού ιερέα σε ένα ορθόδοξο θρησκευτικό κολέγιο. Στην νέα ταινία του ο Σαντού (παραγωγής 2021) εστιάζει και πάλι στις εσωτερικές συγκρούσεις των ανθρώπων. Συγκρούσεις που διενεργούνται υπό κατάσταση πίεσης και απόγνωσης.

Η ιστορία; Ο Μιρτσέα Γιάνου, ένας συνταξιούχος αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών του στρατού, μαθαίνει ότι ο γιος του – από την πρώτη γυναίκα του – έχει εξαφανιστεί στα βουνά με μια φίλη του και αναζητείται από διασώστες. Έπειτα από μέρες άκαρπων αναζητήσεων, ο Μιρτσέα μαζεύει τη δική του ομάδα διάσωσης και δίνει την προσωπική του μάχη απέναντι στο χρόνο και στους ανθρώπους, που βρίσκονται απέναντί του.

Από την καθημερινότητα στο χάος

Από την αρχή της ταινίας, όπου ο πρωταγωνιστής προβληματίζεται για το είδος της ταπετσαρίας που θα αγοράσει, μέχρι το λυτρωτικό τέλος με… την ταπετσαρία της ζωής του, το απέραντο πένθιμο λευκό του χιονιού, παρεμβάλλονται σπουδαίες ερμηνείες και σκηνές. Μην πάει ο νους σας σε ταινίας διάσωσης «made in USA» ή μια περιπέτεια στα χιονισμένα τοπία των ρουμανικών βουνών. Η ουσία της ιστορίας βρίσκεται ακριβώς στον τίτλο της ταινίας: «Ο Πατέρας που Μετακινεί Βουνά»!

Τα γυρίσματα έγιναν σε τρεις χειμωνιάτικες περιόδους, ενώ το συνεργείο περίμενε καρτερικά για τις χιονοθύελλες και τη χιονοστιβάδα, που καταγράφονται εντυπωσιακά στην ταινία. Εντυπωσιακά επίσης είναι και τα πλάνα της οροσειράς των Καρπαθίων, με φόντο το χιόνι που μαυρίζει την ψυχή του πρωταγωνιστή, καθώς σκαρφαλώνει στον αγωνιώδη προορισμό του. Ο ρυθμός της ταινίας φαίνεται στην αρχή αργός, ωστόσο, καθώς η ιστορία εξελίσσεται η ταχύτητα, η διάθεση και η οπτική αλλάζουν.

Οι πρωταγωνιστές, άνθρωποι καθημερινοί με τα προβλήματα και τα πάθη τους, με τις ζωές τις κατεστραμμένες ή τις νεότευκτες. Κι έρχεται ένα συντριπτικό γεγονός να ανατρέψει τα πάντα. Οι ερμηνείες; Άριστες! Η φωτογραφία; Εξαιρετική! Η ροή του σεναρίου; Καθηλωτική! Η σκηνοθεσία; Άψογη.

Ο πρωταγωνιστής Άντριαν Τιτιένι δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό από Αμερικανούς συναδέλφους του. Στο πετσί του ρόλου από την αρχή μέχρι το φινάλε. Τα πολλά λόγια είναι για τους ειδικούς. Εδώ η κατάθεση ενός απλού θεατή, που μονολόγησε μετά το εξαιρετικό (πόσο θα θέλαμε να ήταν αμερικανιά…) φινάλε: Γιατί εμείς να φτιάχνουμε μόνο ανόητους «Αστυνόμους Μπέκρες» και απίθανους «Έτερους Εγώ»; Γιατί;

Πηγή: reader.gr