Στις 27 Μαρτίου, ο Κουέντιν Ταραντίνο γιόρτασε τα 58α γενέθλιά του και μάς έδωσε την τέλεια αφορμή, για να θυμηθούμε για ακόμη μια φορά τις υπέροχες ταινίες του.

Στις 27 Μαρτίου, ο Κουέντιν Ταραντίνο γιόρτασε τα 58α γενέθλιά του και μάς έδωσε την τέλεια αφορμή, για να θυμηθούμε για ακόμη μια φορά τις υπέροχες ταινίες του.

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ο σκηνοθέτης μάς έχει χαρίσει δέκα ταινίες -όλες τους εμβληματικές. Εντελώς αυτοδίδακτος, ο Ταραντίνο κατάφερε να δημιουργήσει πρωτότυπες ταινίες, που χαρακτηρίζονται από την ιδιαίτερη αισθητική του και έχουν μείνει στην ιστορία της ποπ κουλτούρας.

Σήμερα, είναι ένας από τους πιο διάσημους και καταξιωμένους σκηνοθέτες της γενιάς του. Η πρώτη του δουλειά στην βιομηχανία όμως ήταν ως ηθοποιός, όταν υποδύθηκε έναν σωσία του… Έλβις Πρίσλεϊ στη τηλεοπτική σειρά «Golden Girls».

Μάλιστα, ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει αποκαλύψει ότι η αμοιβή του από αυτή την πρώτη του εμφάνιση χρηματοδότησε την πρώτη από τις δέκα αριστουργηματικές ταινίες του. Φυσικά μιλάμε για το «Reservoir Dogs», που εκτόξευσε τη φήμη του και έκανε τους κριτικούς να μιλούν για την κινηματογραφική αποκάλυψη της χρονιάς εκείνης, δηλαδή του 1992.

Σχεδόν 30 χρόνια και εννέα ταινίες μετά, ο Ταραντίνο έχει αποδείξει ότι πράγματι είναι ένας από τους πιο εφευρετικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Έτσι, εμείς με αφορμή τα γενέθλιά του κάνουμε μια ανασκόπηση της σπουδαίας φιλμογραφίας του.

Reservoir Dogs (1992)

Το «Reservoir Dogs» θα μείνει για πάντα στην ιστορία ως η ταινία που μεταμόρφωσε εν μια νυκτί τον Ταραντίνο από έναν άγνωστο, επίδοξο σεναριογράφο-ηθοποιό στο είδωλο που είναι σήμερα. Και μπορεί αυτή να ήταν η πρώτη ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο αριστουργηματική από τις επόμενες. Μάλιστα, θεωρείται μία από τις καλύτερες του, ενώ σχεδόν αμέσως καθιερώθηκε ως η απόλυτη cult ταινία των 90s. Κι αυτό γιατί ήταν «κλασική Ταραντίνο», δηλαδή περιλάμβανε πρωτότυπη αφήγηση, υπέροχη μουσική και φυσικά πολύ… αίμα.

Pulp Fiction (1994)

Μετά το Reservoir Dogs, ο Κουέντιν Ταραντίνο είχε μια πολύ μεγάλη πρόκληση μπροστά του: Να ξεπεράσει την επιτυχία και το shock value της πρώτης του ταινίας. Πως το κατάφερε αυτό; Με την πιο εμβληματική ταινία της καριέρας του και ίσως ολόκληρης της δεκαετίας. Το Pulp Fiction με την αγαπημένη του Ούμα Θέρμαν και τους Τζον Τραβόλτα,  Σάμιουελ Λ. Τζάκσον και Μπρους Γουίλις ξεπέρασε κάθε προσδοκία των σινεφίλ. Με μία αφήγηση που ανέτρεψε όσα -νομίζαμε πως- ξέραμε για την σωστή χρονολογική σειρά των γεγονότων και την πιο επική χορευτική σκηνή της εποχής, ο Ταραντίνο κατάφερε να γράψει ιστορία με τη μόλις δεύτερη ταινία του.

Jackie Brown (1997)

Αυτή είναι ίσως μία από τις λιγότερο διάσημες ταινίες του σκηνοθέτη, παραμένει όμως εξαιρετική. Πρόκειται για την πρώτη ταινία του με πρωταγωνίστρια μια μαύρη γυναίκα, η οποία -spoiler alert- ήταν από τους πιο άπαιχτους χαρακτήρες που έχουμε δει στον Ταραντίνο. Αυτή είναι και η πρώτη ταινία, της οποίας το σενάριο ο Ταραντίνο διασκεύασε. Συγκεκριμένα, πρόκειται για διασκευή του βιβλίου του Έλμορ Λέοναρντ «Rum Punch», το οποίο φυσικά ο σκηνοθέτης τελειοποίησε, δημιουργώντας μία ταινία γεμάτη αξέχαστες ατάκες.

Kill Bill: Volume 1 και 2 (2003-2004)

Αν κάποια ταινία μπορεί να συναγωνιστεί με το Pulp Fiction για τον τίτλο της «καλύτερης ταραντινικής ταινίας», αυτή είναι το Kill Bill και το σίκουελ του. Τι να πει κανείς για τις δύο αυτές ταινίες που αφηγήθηκαν την απόλυτη ιστορία εκδίκησης του σύγχρονου σινεμά; Το Kill Bill τα είχε όλα, από western και ιαπωνικά στοιχεία, μέχρι καταπληκτική μουσική, cult χαρακτήρες, επικές σκηνές μάχης και φυσικά πολύ αίμα. Ο,τι δηλαδή κάνει μία ταινία του Ταραντίνο αξέχαστη.

Death Proof (2007)

Το Death Proof μοιάζει λίγο ασήμαντο μπροστά στην υπόλοιπη φιλμογραφία του Κουέντιν Ταραντίνο. Η αλήθεια είναι ότι μετά το δέος που προκάλεσαν τα Kill Bill, ήταν λίγο δύσκολο να δούμε εξίσου ευνοϊκά αυτή την ταινία. Θα ήταν άδικο όμως να μην παραδεχτούμε ότι πρόκειται για μία σίγουρα άρτια δημιουργία, γεμάτη έντονες σκηνές, που φυσικά ήταν άκρως διασκεδαστική, χωρίς να σε αφήνει να βαρεθείς ούτε στιγμή.

Inglorious Basterds (2009)

Μέχρι το Inglorious Basterds δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα μπορούσαμε να δούμε μία ταραντινική ταινία για τον… Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι όμως, οι «Άδωξοι Μπάσταρδη» -όπως ήταν ο ελληνικός τίτλος- ήταν ένα αριστούργημα, παρ’ όλο που δεν είχε τόσο σχέση με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Εξάλλου, όπως έχει αποδείξει και σε μία ακόμα ταινία του -που θα δούμε παρακάτω- ο Ταραντίνο μάς χαρίζει αυτό που ξέρει ότι θα ήθελε να δει το κοινό -αλλά και ο ίδιος. Η σκηνή της «μάχης» με τον Χίτλερ ήταν ο,τι πιο απολαυστικό έχουμε δει και σίγουρα έδωσε το καλύτερο εναλλακτικό τέλος που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.

Django Unchained (2012)

Και αν το «Inglorious Basterds» δεν σας έπεισε αρκετά ότι ο Κουέντιν μπορεί να γράψει και να σκηνοθετήσει τα πάντα, τότε ίσως σας αλλάξει γνώμη αυτό το έπος για την ιστορία ενός σκλάβου που ελευθερώνεται και παίρνει εκδίκηση για όλα όσα έχει περάσει ο λαός του στα χέρια των λευκών Αμερικάνων. Highlight της ταινίας είναι σίγουρα η σκηνή που ο ντι Κάπριο σπάει κυριολεκτικά γυαλιά στο χέρι του, και φυσικά η τελική μάχη, όπου ο Django (Τζέιμι Φοξ) παίρνει επιτέλους την δικαίωση που περίμενε.

The Hateful Eight (2015)

Με τους «Μισητούς Οχτώ», ο Κουέντιν Ταραντίνο επέστρεψε ξανά στην μεγάλη του αγάπη, που είναι τα western. Μπορεί αυτή η ταινία να μην είναι η πιο «πιασάρικη» της καριέρας του, είναι όμως η πιο ώριμη δουλειά του. Και αυτό γιατί μέσα σε σχεδόν τρεις ώρες, το Hateful Eight προσφέρει μία ολοκληρωμένη δόση της χαρακτηριστικής δράσης, της εξωφρενικής βίας και του χιούμορ του Ταραντίνο.

Κάποτε στο… Χόλιγουντ (2019)

Κλείνουμε την λίστα μας με την πιο πρόσφατη ταινία του, που έφερε στην ίδια οθόνη τους Λεονάρντο ντι Κάπριο και Μπραντ Πιτ. Πρόκειται για την πιο προσωπική ταινία του σκηνοθέτη, ο οποίος μέσα σε 2,5 ώρες χώρεσε όλη την αγάπη του για το παλιό, κλασικό Χόλιγουντ. Για ακόμη μια φορά, ο Ταραντίνο καταπιάστηκε με ένα πραγματικό γεγονός (τη δολοφονία της Σάρον Τέιτ από την αίρεση της Οικογένειας Μάνσον), αλλάζοντας όμως την έκβαση της ιστορίας, χαρίζοντας μας παράλληλα μία από τις πιο επικές σκηνές στην καριέρα του ντι Κάπριο. Εκείνη που επιτίθεται στους «κακούς» με… φλογοβόλο.

Πηγή: monopoli.gr